W Sieci, pojawił się oficjalny minimix, który pozwala nam na bardzo szczątkowe zapoznanie się z utworami, które trafią na „Contact”. Wydawnictwo zawierać będzie dwie płyty (w wersji limitowanej są 3, ale już sam ATB oznajmił, że wszystkie kopie przeznaczone na premierę już się rozeszły).
Dr House serial
To przede wszystkim arogancki, antyspołeczny i bezkompromisowy stosunek do pacjentów i otoczenia. House z lubością oraz godną podziwu wirtuozerią, obraża i kpi z każdego i ze wszystkiego. Nie ma dla niego żadnych świętości oraz zasad. Bezwzględny ironista, arcymistrz sarkazmu, ma jednak zawsze rację i nikt nie może zarzucić mu braku profesjonalizmu. Źródło antypatycznego podejścia do otoczenia leży w… jego prawej nodze, którą udało się uratować przed amputacją, kosztem permanentnego, zabójczego bólu i chodzenia o lasce. House, jest więc uzależniony od środków przeciwbólowych (konkretnie Vicodinu), które łyka jak cukierki.
Depeche Mode: Delta Machine recenzja
-And if you stay a while/ I′ll penetrate your soul/I′ll bleed into your dreams/You′ll want to lose control – jest to fragment refrenu w piosence otwierającej album „Delta Machine”. Nie będzie nadużyciem, jeżeli napiszę, że te cztery linijki stanowią przykazanie, którym warto się kierować przy kontakcie z najnowszą płytą grupy z Basildon. Oficjalna premiera albumu przewidziana jest na 25 marca, jednak na półki sklepowe trafiła już 22., w wersjach CD, 2 CD i 2 LP. Osoby, które zastanawiały się, skąd w tytule płyty wziął się człon „delta”, otrzymują odpowiedź w utworach „Slow” i „Goodbye”, z wyraźnymi bluesowymi partiami gitarowymi. Sam zespół przyznaje, że czerpał inspiracje z bluesa delty, czyli tego najstarszego, z którego rozwinęły się kolejne odmiany tego gatunku.
Recenzja: Talk Talk: It’s My Life
Fakt, że płyty, których słucham w konkretnych momentach mojego życia, na zawsze pozostają nośnikiem moich wspomnień z tamtych chwil, jest dla mnie niezaprzeczalny. Skrzywdziłam w ten sposób kilka świetnych płyt i kosztowało mnie dużo wysiłku, by znów móc słuchać ich tak, jak za pierwszym razem. Przechodziłam przez to piekło m.in. z „Avalon” Roxy Music, „The Final Cut”Pink Floyd, „Disintegration” The Cure i, niestety, „It’s My Life” Talk Talk.
Katy B – Katy On A Mission recenzja płyty
Ze strachem i drżącą dłonią włączam kanały muzyczne, które karmią moje uszy pseudo klubową muzyką, a oczy widokiem tańczących pań przyodzianych w skąpe majteczki. I nagle, ku mojemu zdziwieniu, na ekranie pojawia się młoda dziewczyna, a muzyka, którą przedstawia nie prowokuje mnie do wyłączenia odbiornika. Ba, po wysłuchaniu domagam się więcej. Tak zaczyna się mój rozdział z Katy B.
Hail Of Bullets: Of Frost And War recenzja
Z Wielkiej Czwórki, milczał co prawda Entombed, ale może to i dobrze, skoro ostatnio błogosławił nam wyjątkowo średnim wydawnictwem w postaci „Serpent Saints”, które nie umywa się ani do tegorocznych albumów , ani tym bardziej do ich poprzedniej epki. Ale zapędziłem się nieco w dygresji. Gdybyśmy pozostali w takim układzie konfiguracyjnym, to można by się zastanawiać, kto ze wspomnianej trójki spłodził najlepszą rzeczy. Z niekorzyścią dla Szwedów, palmę pierwszeństwa przejął debiutujący, holenderski Hail of Bullets, który dzięki płycie „Of Frost And War” stał się z miejsca dużą nazwą na death metalowym firmamencie.
Muzyka – jako matka adoptująca modę
Dzisiejszy, współczesny świat muzyki zmienia się. Nie wiadomo czy piosenkarze, wokaliści, instrumentaliści faktycznie tworzą muzykę czy tworzą muzykę i swoje własne kolekcje ubrań. Co dla muzyków oznacza moda? Czy ich muzyczne życie nie współinstniałoby bez marek takich jak Gucci, Prada, YSL, D&G? Czy moda „uszlachetnia” ich występy na scenie?
Die Antwoord Ten$ion recenzja płyty
Na płycie „Ten$ion” znajduje się 13 utworów, które są połączeniem hip-hopowych bitów z popowo-elektronicznym podkładem. Z pewnością jest to płyta w dużej mierze niekomercyjna, z jednej strony zabawna, z drugiej całkiem przeciętna. Utwory wpadają w ucho, produkcja jednak nie jest zjawiskowa.
Zapomniany rysownik
Pociąg do sztuki
„Pamiętam kiedym malcem bawił na wakacjach u zmarłego niedawno Medekszy. Na ścianach jego dworu wisiały obrazki z Paska. Czyż zdołam opisać, co mi przy oglądaniu ich przez głowę przeszło? Wiem, że stanowczo od tej chwili miałem jasno przed sobą drogę: poznać kraj, jego dzieje – i o ile zdołam – odtworzyć je.”
Masters At Work: In the House recenzja
Tworzy go duet Little Louie Vega i Kenny „Dope” Gonzalez. Na klubowej scenie zaznaczyli swoją obecność pod kilkoma innymi nazwami np. Nuyorican Soul, MAW, Groove Box. Trzy razy zdobywali szczyt tanecznej listy przebojów Billboardu z następującymi utworami: MAW & CO feat. Xaviera Gold – „Gonna Get Back To You” w 1992r., już pod nazwą Masters At Work – „I Can’t Get No Sleep” w 1993r. oraz Nuyorican Soul feat. India – “Runaway” w roku 1997.